Χρήστος Σιμαρδάνης: Είμαι άνθρωπος της «σκιάς»

Αυτή τη φωνή την γνωρίζετε. Κρύβεται πίσω από πολλά διαφημιστικά. Η εικόνα; Οι περισσότεροι τον θυμάστε από την ελληνική βερσιόν της τηλεοπτικής Νταντάς με εκείνον στο ρόλο του φλεγματικού μπάτλερ.
Ο Χρήστος Σιμαρδάνης όμως,  έχει κάνει ωραία πράγματα και στο θέατρο. Φέτος, το καλύτερο αυτών στη Θεσσαλονίκη. Στο Thesout, αποκλειστικά, σε μια συνομιλία που ειλικρινά δεν ήθελα να τελειώσει....

- Πώς προέκυψε η συνεργασία με το Κρατικό Θέατρο Βορείου Ελλάδος και την σύμπραξη σου στο "Τίμημα" το θεατρικό έργο του Άρθουρ Μίλερ;

Με πήραν τηλέφωνο. Φέτος, παραλίγο να μείνω χωρίς δουλειά, διότι διάφορα πράγματα στην Αθήνα "δεν έκατσαν". Κάποια που ήταν να γίνουν, δεν τα πολυήθελα, ουσιαστικά. Είχα βγει στη γύρα για δουλειά. Με το Γιάννη Βούρο, γνωριζόμασταν από παλιά, αλλά ήταν ο μόνος που δεν ενόχλησα, για δουλειά. Και από εκεί, που δεν πήρα τηλέφωνο, μου τηλεφώνησε εκείνος, ρωτώντας με αν έχω "κλείσει" για χειμώνα, γιατί είχε κατα νου, αυτό το έργο και το ρόλο. Όπερ εγένετο! Με μεγάλη τιμιότητα μου ξεκαθάρισε ο Γιάννης Βούρος, πως δεν ήμουν η πρώτη επιλογή, λόγω ηλικίας. Έψαχναν με γνώμονα την ηλικία-δεν λειτούργησε. Οπότε, αποφάσισαν να ψάξουν με γνώμονα τα στοιχεία του ρόλου. Το χιούμορ, το "φλέγμα"...και έτσι έγινε!

- Δεν είναι εύκολη ιστορία αυτός ο ρόλος....

Όχι, δεν είναι καθόλου εύκολη ιστορία! Και είναι η δεύτερη φορά στη πορεία μου, που ζω σε ένα τέτοιο ρυθμό. Εγώ γελάω λίγο, με τους συναδέλφους που πριν ξεκινήσει η παράσταση, πραγματοποιούν "πομπώδεις" προετοιμασίες με αυτοσυγκεντρώσεις κ.λ.π....εδώ όμως, και υπάρχει και στους τέσσερεις μας του θιάσου, μια "βύθιση" σε αυτό το θεατρικό ταξίδι. Δεν γίνεται διαφορετικά. Και πριν τη παράσταση αλλά και μετά... βλέπω ότι δεν μπορώ να αλλάξω γρήγορα ρούχα και να φύγω. Χρειάζομαι μια "ανάσα".

- Αλλά και για το κοινό είναι "δυνατό" αυτό το θεατρικό ταξίδι...

Ναι! Χθες, ειδικά, μετά το τέλος της παράστασης, ο κόσμος ήταν βουρκωμένος και χειροκροτούσε δυνατά-μας ευχαριστούσε για τις ωραίες στιγμές. Είναι ένα έργο που αγγίζει το κόσμο. Δεν υπάρχει περίπτωση να μην βρεις ένα κομμάτι του εαυτού σου, μέσα του.

- Τα αντικείμενα έχουν "μνήμη"; Που την κουβαλάμε μαζί τους;

Έπιασες λαυράκι! Αν ήμουν καλός μαθητής στο γυμνάσιο, θα είχα γίνει ή ιστορικός ή αρχαιολόγος. Έχω μια τρέλα, με τα πράγματα που μπορώ να διαβάσω πάνω τους, το παρελθόν. Οι γονείς μου, με πήγαιναν σε εκδρομές, από μικρό. Στις Μυκήνες ήθελε όλο το πούλμαν να με σκοτώσει! Ήμουν οχτώ χρονών και ρωτούσα, γιατί το τάδε μνημείο είναι έτσι και πώς είναι αυτή η πέτρα εδώ.....Μου αρέσει, ακόμη και τώρα, να πηγαίνω το χειμώνα, εκεί που υπήρχε ζωή το καλοκαίρι ή και το αντίθετο. Μου αρέσει να πηγαίνω στις παραλίες της Μυκόνου, το χειμώνα. Σα να προσπαθώ να μυρίσω το παρελθόν της...τι έχει συμβεί εκεί...

- Επιζητάς τη "σκιά" στις καταστάσεις; Όχι το φως....

Ναι. Είμαι άνθρωπος της "σκιας". ΄Των "σκοταδιών".

- Είπες είναι η δεύτερη φορά που το αισθάνεσαι αυτό, το ωραίο συναίσθημα στο θέατρο. Η πρώτη φορά, ποιά ήταν;

Με τη Πέμυ Ζούνη στο "Η Μαργαρίτα Γκωτιέ ταξιδεύει απόψε". Το οποίο έκανα αμέσως μετά το "Σεσουάρ για δολοφόνους", στο οποίο ναι μεν είχαμε περάσει καταπληκτικά, αλλά δεν ήταν "καθαρόαιμο" θεατρικό έργο. Μετά μου έρχεται αυτό, με τη Πέμυ, και ήταν μαγική στιγμή. Πόσες τέτοιες να πετύχουν στη ζωή σου; Ελάχιστες....

- Ναι, αλλά αν κάνεις ένα θεατρικό αυτής της κατηγορίας, δεν θα έρθει η επόμενη πρόταση, σε αυτό το είδος ρεπερτορίου;

Όχι...ξέρεις κάτι; Δεν είμαι φιλόδοξος, για καριέρα. Είμαι φιλόδοξος στη ζωή. Να περνάω καλά. Δεν έχω στρατηγική καριέρας. Έχω μια εμπιστοσύνη στα σχέδια που κάνει για μένα η ζωή.

- Οι μεταφράσεις που έκανες σε θεατρικά έργα, παρέα με το Πέτρο Φιλιππίδη, εξακολουθούν να σε ενδιαφέρουν;

Είναι ένα πολύ παραγωγικό και ευχάριστο κομμάτι, που μου αρέσει. Τώρα, όμως, γράφω ένα δικό μου θεατρικό έργο. Το τελειώνω. Είναι κάτι που είχα χρόνια στο μυαλό μου. Και πλέον ευελπιστώ του χρόνου, να παρουσιαστεί κάπου.

- Στη Θεσσαλονίκη, από τη πρώτη Νοέμβρη ξεκινήσατε πρόβες. Ποιά αίσθηση έχεις από τη Κρατική σκηνή και σε σχέση με το κοινό;

Στη Θεσσαλονίκη, το κοινό είναι πιο ειλικρινές, απέναντι στον εαυτό του. Βλέπει με συναίσθημα και συνείδηση, μια παράσταση του Σεφερλή (που προς Θεού, δεν έχω τίποτα με το εν λόγω θέαμα) αλλά και με συνείδηση θα δει το "Τίμημα" στο Υπερώο. Είναι ειλικρινές και με τις αντιδράσεις του, σαν κοινό. Δεν είναι "καθωσπρέπει" κοινό.

- Σε ότι αφορά το Κ.Θ.Β.Ε. πως βλέπεις τα πράγματα;

Όσοι δουλεύαν σε κρατικές σκηνές ήταν πιο "ευλογημένοι" γιατί είχαν 14 μισθούς και επιδόματα παλαιότερα, που δεν υπάρχουν πια. Τώρα, από τη πρώτη πρόβα, νιώθεις ότι υπάρχει μια στρατιά ανθρώπων που δουλεύουν παράλληλα μαζί σου, δίχως να τους βλέπεις, για πάρτη σου. Βλέπω τις καλές προθέσεις των ανθρώπων και νιώθω-ειλικρινά-ότι ζώντας μέσα στο Κ.Θ.Β.Ε., είμαι μέσα σε μια οικογένεια. Από το φωτιστή μέχρι τον security. Και βέβαια, όλους τους συναδέλφους ηθοποιούς.

- Μετά το τέλος Μάρτη, ισχύει ότι η παράσταση θα παρουσιαστεί για τρεις εβδομάδες και στην Αθήνα;

Ναι, ακριβώς! Σε θεατρικό χώρο που ψάχνουμε.

- Βλέπω στη τηλεόραση, να γίνονται κάποιες νέες παραγωγές και μάλιστα-κάποιοι ηθοποιοί που έχει "καεί η γούνα τους" στο οικονομικό θέμα-να εντάσσονται εκ νέου σε αυτές. Εσύ, θέλεις να δεις τι γίνεται στη τηλεόραση και αναλόγως να ξαναμπεις στη μικρή οθόνη;

Θα δούμε! Κάτσε να δούμε πρώτα τί θα γίνει! Βλέπω ότι προφανώς οι ηθοποιοί επιλέγουν τη τηλεόραση ξανά, με άλλα εχέγγυα. Έχοντας "καλλυμένη τη πλάτη" τους.

- Υπάρχει μια φράση στο "Τίμημα" που αγαπάς λίγο παραπάνω στη παρούσα φάση;

Είναι ένα κείμενο σοφά δομημένο. Και λέει πράγματα που αν είσαι ώριμος και στη σωστή στιγμή, καταλαβαίνεις τι κρύβεται στις παρτιτούρες-κάτω από τα λόγια. Η τελευταία φράση, όπου μου λένε "καλή τύχη" και τους απαντώ "ποια τύχη είναι πράγματι καλή, δεν μπορεί να το ξέρει κανείς, μέχρι τη τελευταία του στιγμή". Λέω και ένα εξίσου ωραίο νωρίτερα...."είναι αδύνατον να ξέρει κανείς από πριν, τί έχει σημασία"...

thesout.gr